Η Μα βρέθηκε τυχαία σε ένα μικρό φουαγιέ θεάτρου…
Το φουαγιέ είχε ένα μικρό μπαρ με ποτά, μια μικρή σκηνή, καθίσματα, τραπεζάκια, ένα τζάμι που από πίσω φαινόταν μια σκαλίτσα, ένα μπαλκονάκι… Κάθισε σε μια γωνία και τα παρατήρησε όλα με προσοχή. Μαγεύτηκε… ήξερε πως αυτός ο χώρος ταίριαζε στην παράσταση των μικρών τριών ξωτικών… Μίλησε με τον υπεύθυνο και έκλεισαν δύο ημερομηνίες. Θα έπαιζαν δύο παραστάσεις με ελεύθερη είσοδο! Η Μα ήταν πολύ χαρούμενη. Της άρεσε που θα είχαν ελεύθερη είσοδο γιατί ήθελε να μπορούν να έρθουν όλοι να τους δουν! (αργότερα έμαθε πως το δωρεάν συνήθως ο κόσμος δεν το εκτιμάει).
Βγαίνοντας από το φουαγιέ άρχισε να σκέφτεται ότι θέλει να δημιουργήσει ένα ρόλο ο οποίος να έχει «γεννηθεί» από το συγκεκριμένο χώρο. Έτσι άρχισε να τραγουδάει το τραγούδι της Ρίας και μέχρι να φτάσει στο σπίτι της είχε ολοκληρωθεί στο μυαλό της και το τραγούδι και ο χαραχτήρας της ερωτικής Ρίας. Η Μα ξέρει λίγα πράγματα από μουσική… πήγε λοιπόν στον Κω και στην Ευ και τους τραγούδησε δειλά το τραγούδι. Ο Κω και η Ευ χαμογέλασαν. Η Ευ είχε πολύ δουλειά. Έπρεπε να κάνει ολοκληρωμένη μουσική την απλή μελωδία της Μα. Η Μα ξετρελάθηκε όταν άκουσε το τελικό αποτέλεσμα και μαζί ο Κω, η Ευ και η Μα δούλεψαν (όπως έκαναν με όλα τα τραγούδια) πάνω στην εξέλιξη του τραγουδιού…
Και κάπως έτσι γεννήθηκε η Ρία…
Αξίζει να νεραϊδοσημειωθεί:
Στο συγκεκριμένο θέατρο δεν τους συμπεριφέρθηκαν καθόλου καλά.
Για την ακρίβεια τους συμπεριφέρθηκαν «αντιεπαγγελματικά». Αυτή την λέξη τα ξωτικά , φυσικά, δεν την γνώριζαν, όμως την έννοια της την έμαθαν πολύ γρήγορα στον κόσμο των ανθρώπων. Έψαξαν λοιπόν σε λεξικό για να βρουν την κατάλληλη λέξη που θα περιέγραφε με ακρίβεια την συγκεκριμένη συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου την οποία αργότερα συνάντησαν ξανά και ξανά και σε άλλους ανθρώπους.
Τους ακύρωσαν την μία από τις δύο παραστάσεις. Και στην μοναδική παράσταση που έπαιξαν εκεί δημιούργησαν τόσο πολλά προβλήματα που ήταν άξιο απορίας.
Η Μα μετά την παράσταση πήγε να μιλήσει με τον υπεύθυνο. Όμως εκείνος της έλεγε λέξεις και φράσεις που η Μα δεν καταλάβαινε. Της έλεγε πως η δική τους παράσταση έχει προϋπολογισμό 500.000 Ευρώ (προϋπο… τι;;;;;!!!) ενώ η Μα, ο Κω και η Ευ δεν είχαν ξοδέψει τίποτα για τη δική τους παράσταση. Κατά συνέπεια δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να ακυρωθεί τρεις μέρες πριν η παράσταση των ξωτικών και να γίνει μια άλλη μέρα…
Η Μα προσπάθησε να του εξηγήσει πως οι ημερομηνίες ήταν μόνο δύο και είχαν κλειστεί πριν από μήνες και πως δεν μπορούν να ειδοποιήσουν όλο τον κόσμο που μπορεί να έρθει και πως έχουν στείλει δελτία τύπου (μέχρι και αυτές τις λέξεις είχαν μάθει τα ξωτικά!) και πως σε μια παράσταση δεν έχουν σημασία μόνο τα χρήματα (αλήθεια γιατί οι άνθρωποι έδιναν τόση αξία σε αυτά;) και πως δεν είναι σωστό προς τους «συνεργάτες» της (της φαινόταν περίεργο να λέει έτσι τον Κω και την Ευ αλλά προσπαθούσε να μιλήσει όσο πιο ανθρώπινα μπορούσε) και πως έχουν αφιερώσει ώρες προβών μόνο για αυτές τις δύο ημέρες και πως… και πως… τόσα άλλα πως… σε σχέση με το σεβασμό που πρέπει να υπάρχει απέναντι και στους καλλιτέχνες αλλά και στους θεατές.
Επίσης, τα ξωτικά λατρεύουν να αρχίζουν στην ώρα τους και σήμερα τους καθυστέρησαν την μοναδική τους παράσταση πάνω από μία ώρα!!!! Και την ώρα που η Μα ήταν πάνω στη σκηνή στο διπλανό δωμάτιο τσακωνόντουσαν και η Μα ξέχασε τα λόγια της γιατί προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και μόνο όταν κοίταξε τον Κω ένιωσε ασφάλεια και μπόρεσε να συνεχίσει…
Η Μα ήταν πολύ θυμωμένη και ήταν έτοιμη να κλάψει. Ο υπεύθυνος, όμως, φαινόταν να μην καταλαβαίνει και πολλά… μάλλον σκεφτόταν αυτόν τον προϋποκάτι. Η Μα κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα. Του ζήτησε μόνο να κρεμάσει μια ανακοίνωση στο θέατρο ότι δεν θα γίνει η παράσταση για τους ανθρώπους που θα ερχόντουσαν. Ο Κω και η Ευ στενοχωρέθηκαν. (ο Κω ήταν ο πιο ήρεμος όπως πάντα… Η Ευ πάλι για μέρες ήταν πολύ θλιμμένη… Η Μα θρήνησε για αυτό το φουαγιέ…).
Εκείνη την ημέρα πριν να φύγει η Μα από το θέατρο έριξε μια τελευταία ματιά στο φουαγιέ (μόνο μία). Αποχαιρέτησε τον χώρο που γεννήθηκε η Ρία και το Μπαρ των Ευχών (αφού εκεί έγινε η πρώτη και ίσως και η τελευταία τους παράσταση. Τότε τα ξωτικά δεν ήξεραν ότι η παράσταση τους θα παιχτεί και άλλου). Έφυγε από το θέατρο και είπε στον εαυτό της:
«Σήμερα σε κοίταξαν σαν να ήσουν αόρατη, σε άκουσαν σαν να μην ακουγόσουν, σου μίλησαν σαν να μην τους ακούς, σε άγγιξαν σαν να μην τους νιώθεις… Όμως εσύ ευτυχώς νιώθεις και ακούς και είσαι πιο άνθρωπος από κάποιους ανθρώπους.» και υποσχέθηκε στον εαυτό της να θυμάται «Όσο ζω και αναπνέω και υπάρχω θα υπερασπίζομαι το σεβασμό πάνω και πέρα από όλα. Γιατί ο σεβασμός από άνθρωπο σε άνθρωπο, από ξωτικό σε ξωτικό, από άνθρωπο σε ξωτικό και από ξωτικό σε άνθρωπο αξίζει πολλά παραπάνω από 500.000 ευρώ…
