Υπάρχουν τα άσχημα όνειρα, οι εφιάλτες, που σε τρομάζουν, σε ταράζουν και σου δημιουργούν μια αρνητική διάθεση για όλη την υπόλοιπη μέρα ή ακόμα και για τις επόμενες μέρες.

Υπάρχουν τα όμορφα όνειρα που σε μαγεύουν, σε ζαλίζουν και σου δημιουργούν μια κατάσταση μέθης... Συνήθως μετά από αυτά ονειροβατείς και έχεις μια εξωπραγματική αίσθηση για τον κόσμο γύρω σου. Ταυτόχρονα σε κάνουν να νιώθεις μια θλίψη και μια απογοήτευση γιατί δεν ήταν αληθινά.

Και οι δύο κατηγορίες ονείρων σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του χώρου και του χρόνου και να μπερδεύεις το αληθινό με το ψεύτικο.

Υπάρχουν και εκείνα τα ενδιάμεσα-αδιάφορα-όνειρα που ή τα ξεχνάς ή τα θυμάσαι αλλά δεν ασκούν καμία επιρροή πάνω σε εσένα και στον τρόπο ζωής σου.

Η Μα δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τον ύπνο στον νεραϊδόκοσμο. Αντίθετα από την στιγμή που πήρε την ανθρώπινη μορφή της ο ύπνος της έγινε άστατος. Έβλεπε συνέχεια έντονα όνειρα. Άλλοτε εφιάλτες (πόσο μισούσε τους εφιάλτες!!!) και άλλοτε εντυπωσιακά, όμορφα, όνειρα.

Πόσες φορές, αλήθεια, ξυπνούσε κατά την διάρκεια της νύχτας είτε από ένα άσχημο όνειρο είτε και για να γράψει μια ιδέα, μια σκέψη ή να ζωγραφίσει μια εικόνα κάποιου περίεργου ονείρου...

Ο ύπνος της ήταν μια συνεχόμενη πηγή έμπνευσης. Ω, ναι! Η έμπνευσή της τής ερχόταν μεταμφιεσμένη με την μορφή ονείρων. Αυτό είχε ένα βαρύ τίμημα: Να μην ξεκουράζεται ποτέ και να κουβαλάει ακόμα κι όταν είναι ξύπνια απομεινάρια (θετικά ή αρνητικά) των ονείρων της.

Μια νύχτα, πριν πολύ πολύ καιρό, η Μα είδε ένα όμορφο όνειρο. Γαλήνιες εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια της... Άκουσε ένα τραγούδι στον ύπνο της και μια αχνή μελωδία αλλά όταν ξύπνησε δεν θυμόταν τίποτα. Καμία εικόνα, καμία νότα, κανένα στίχο. Τίποτα. Μόνο μια γενική γαλάζια ατμόσφαιρα του ονείρου... και δύο στίχους «Σχοινοβάτης είμαι σε νερό, ακροβατώντας ισορροπώ...». Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και πήρε το τετραδιάκι της για να το σημειώσει. Από κάτω έγραψε «Ποιος ξέρει μπορεί κάποτε να γίνει τραγούδι...». Και ξανακοιμήθηκε.

Μετά από πολύ καιρό αποφάσισε να προσπαθήσει να γράψει το υπόλοιπο τραγούδι. Προσπάθησε να αναπαραγάγει την θολή ανάμνηση της ατμόσφαιρας του ονείρου. Αφού το ολοκλήρωσε το έδωσε στην Ευ για να γράψει τη μελωδία που του ταίριαζε... Μετά πρόσθεσε και ο Κω τα δικά του στοιχεία...

Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Σχοινοβάτης...

Αξίζει να νεραϊδοσημειωθεί:

-Η Μα είναι πολύ συγκινημένη. Όχι μόνο γιατί ολοκλήρωσε ένα τραγούδι που θα έμενε για πάντα ανολοκλήρωτο αλλά κυρίως γιατί ένα από τα όνειρά της πραγματοποιήθηκε αφού ο Σχοινοβάτης της πήρε σάρκα και όστα...

-Ο Κω στο συγκεκριμένο τραγούδι παίζει με ένα κρυμμένο ντέφι πίσω από το μπεντίρ του. Η Μα και η Ευ τον θαυμάζουν για αυτό! Ξέρουν πως το συγκεκριμένο ντέφι είναι πολύ βαρύ και μόνο τα μαγικά χέρια του Κω μπορούν να το σηκώσουν και να παίξουν με άνεση τόσο καθαρούς και γρήγορους ήχους...